شگردهای بینایی و پَرماسی روزآگاهی و همینطور شگرد تنفسی که در پی می آید برای بالا بردن خودآگاهی روزانه طراحی شده اند. این تمرین ها همچنین پیش درآمدی هستند برای شگرد فراگیرِ میلام یا روش باستانی اساتید تبتی برای ورود به خواب آگاهانه. با بکارگیری این شگردها و درهم آمیختن آنها با روش های ارزیابی واقعیت، رویابین می تواند بین دنیای روزمره و دنیای رویای شبانه ترازمندی برقرار نموده و راحت تر در خواب آگاه شود.
خودآگاهی در خواب و بیداری نه تنها ذهن را خسته نمی کند، بلکه رفته رفته با ایجاد یک خلاء ذهنی ناپایدار، آن را به سرزندگی و روشن اندیشی بسیار ژرفی می کشاند جوری که فرّ رویابین شکوفا می شود و توانایی آفرینش اندیشه را به بالاترین حد ممکن می رساند. فرّ یا پر انسانی نیرویی ست که به او توانایی آفرینش اندیشه هایی می دهد که از ژرفای وجود به بیرون می تراوند. این نیرو در هر انسان به صورتی خفته و خاموش نهاده شده و چنان که از اسطوره زال و سیمرغ بر می آید، رابط بین انسان و سیمرغ وجود است.
در شگرد تنفسی روزآگاهی، باید هوشیاری را روی دم و بازدم نگه داشت. در نوشته های قدیمی بر این موضوع تکیه شده که نگه داشتن توجه بر تنفس، به آرامش و تسلط می انجامد. این مدعایی اشتباه است. شاید در قدیم که خبری از تنش و پریشانی و اضطراب ناشی از دنیای ماشینی نبود، می شد با توجه کردن روی تنفس خود را آرام نمود. شاید امروزه هم کسانی پیدا شوند که پس از سال ها تمرین بتوانند این توانایی را کسب کنند. اما بهتر است واقع بین باشیم: انتظار نداشته باشید که در موقع اضطراب های روزمره با نگه داشتن هوشیاری بر تنفس به آرامش برسید. اضطراب و تنش جزء جدایی ناپذیر زندگی هستند و بدون آنها زندگی انسان خسته کننده و بی رنگ خواهد بود. بهتر است به جای تلاش برای از بین بردن تنش، علت تنش را برطرف کنید. همینکه به علت عصبانیت یا تنش یا پریشانی بیندیشید، این حالت های درونی رنگ می بازند. 
باری در این شگرد با توجه روی دم و بازدم، برای خودآگاهی تلاش می کنیم و نه آرامش.
این شگرد را در طول روز هر زمان می توان انجام داد. ولی بایسته است که در آغاز روز و پس از بلند شدن از خواب یا پیش از شروع کار روزانه به مدت ده دقیقه و تا آنجا که در توان دارید روی موضوع ژرف شوید و یک گره ذهنی بین تنفس و خودآگاهی برقرار کنید. جوری که اگر به دم و بازدم خود توجه کنید، ذهن شما هوشیار شود و به خود و پیرامون خود آگاه گردد. سپس کوشش کنید که در طول روز گاه و بیگاه و در موقعیت های گوناگون، ضمن انجام کارهای روزانه بر دم و بازدم خود توجه نمایید و همزمان خودآگاهانه جهان پیرامون را بنگرید.
هر چقدر که بیشتر آن را در طول روز تمرین کنید، گره ذهنی شما پایدارتر می شود جوری که پس از دو تا سه هفته همینکه به دم و بازدم خود توجه کنید، بدون هیچ کوشش عمدی، خودآگاه خواهید شد.
و البته در نظر داشته باشید که خودآگاهی بهترین فرصت برای ارزیابی واقعیت است.
